Czy leonberger to rasa dla mnie ?
Każdy, kto zobaczy szczenię leonbergera jest zachwycony i może się u niego pojawić chęć kupienia takiego „misia”. To nie jest „miś” tylko bardzo duży i silny pies z grupy psów stróżujących. Jest wspaniałym, kochanym psem, oddanym swojej rodzinie pod warunkiem, że od początku jest stanowczo, lecz łagodnie prowadzony. Wymaga wyznaczania granic i należytej socjalizacji.
Leonbergery są rasą olbrzymią. To bardzo duży pies, który jest kosztowny w utrzymaniu (żywienie, witaminy, suplementy, opieka zdrowotna). Koszty weterynaryjne wynikają z masy psa i im większy pies tym są pokaźniejsze. Ważne jest, aby potencjalni nabywcy szczeniąt zapoznali się ze wszystkimi plusami i ograniczeniami rasy i aby byli całkowicie pewni, że mogą zaspokoić potrzeby psa w zakresie opieki i dobrostanu przez całe jego życie.
Leonberger to pies rodzinny, a to oznacza, że chce i powinien przebywać z rodziną. Najlepiej żeby mieszkał w domu. Nie powinien (tak jak i inne zwierzęta domowe) być sam przez 9 godzin, kiedy jego rodzina jest w pracy albo w szkole. Chcąc być razem ze swoją rodziną, akceptuje niedogodności podróży, zatem planując urlop planujcie go z psem.
Leonbergery uwielbiają wodę. Taplanie się w kałuży, brodzenie przy brzegu zbiorników wodnych i pływanie to ich żywioł. Bardzo lubią zabawę z wężem ogrodowym, co czasem utrudnia podlewanie ogrodu. Trzeba zaakceptować ich miłość do wody i nie ma sensu się denerwować na szczęśliwego, brudnego i mokrego psa rozłożonego na dywanie w domu.
Psy tej rasy mają tzw. podwójną sierść z dużą ilością podszerstka, który gubią dwa razy w roku. Z zebranego podszerstka pasjonaci przędą wełnę to tzw. chiengora. Z takiej wełny można wydziergać wiele rzeczy, np.: sweter, skarpety, czapki itd. Futro leonbergera wymaga pielęgnacji i czesania, przynajmniej co dwa tygodnie, aby nie porobiły się kołtuny. Sierść leonbergera jest dobrze widoczna szczególnie na ciemniejszych garniturach i płaszczach.
Szczeniaki poznają świat organoleptycznie, wąchając, liżąc i biorąc wszystko do pyska. A jak już coś do pyska wpadnie, to może wylądować w dalszym odcinku przewodu pokarmowego. Zatem należy upewnić się, że mają dostęp tylko do bezpiecznych rzeczy, które mogą żuć. Oczywiście, może to zająć trochę czasu, zanim szczeniak się zorientuje, co może, a czego nie może żuć. W tym okresie kilka butów może już więcej nie nadawać się do założenia. W żołądkach młodych leonbergerów znajdowano różne rzeczy. Często konsumpcja niezjadliwych przedmiotów kończy się kosztownym zabiegiem operacyjnym. Dorosłe leonbergery są przeważnie spokojne i dystyngowane, natomiast jako szczenięta tryskają energią i podczas zabawy mogą zrobić wiele zniszczeń. Bardzo lubią „pomagać” w ogrodzie i ten sam krzak trzeba wsadzać do ziemi kilka razy, a drobniejsze kwiatki są zadeptane dużymi łapami.
Jak wszystkie szczenięta, małe leonbergery muszą często załatwiać potrzeby fizjologiczne. Potrzeba czasu, cierpliwości, konsekwencji i życzliwości, aby nauczyć malucha załatwiania się na dworze. Oznacza to bardzo częste wypuszczanie go na zewnątrz w dzień i w nocy.
Właściciel leonbergera nie powinien być pedantyczny, w domu zawsze będzie piasek na podłodze, brudne ściany i futro w lodówce. Mokry po spacerze uwielbia otrzepać się w domu i to na właściciela, ochlapując jego i ściany. Rekompensuje jednak te niedogodności ogromem miłości i radości. Leonbergery to bardzo radosne i czułe psy.